Top
Landkarte
Τι να πει και τη να γράψει κανείς για την Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των πόλεων . την πρωτεύουσα του Βυζαντίου,
την πανάρχαια κοιτίδα του ελληνισμού, την Βασιλεύουσα, το κέντρο της Ορθοδοξίας, την Αγία Σοφία, το Φανάρι, το
Πατριαρχείο, την Μεγάλη του Γένους Σχολή αλλά και τόσα άλλα μνημεία που καταμαρτυρούν την ελληνικότητα αυτής της
Πόλης. Πρωτοαποικήθηκε από τον Στράβωνα τον Μεγαρέα στα 658 π.χ. Τα θεμέλια όμως της Κωνσταντινούπολης μπήκαν το
324 μ.Χ. από το Μ. Κωνσταντίνο στη θέση που βρισκόταν το Βυζάντιο η αποικία των Μεγαρέων. Με το πέρασμα των χρόνων
η Πόλη λόγω και της στρατηγικής της θέσης ανάμεσα σε δύο ηπείρους γνώρισε τεράστια άνθιση και πληθυσμιακή έξαρση.
Στο αποκορύφωμα της ακμής της Πόλης κατά την περίοδο της Μακεδονικής δυναστείας αριθμούσε 1.000.000 κατοίκους
περίπου στην πλειοψηφία τους Έλληνες.
Τα περισσότερα και λαμπρότερα όμως έργα έγιναν στα χρόνια του Ιουστινιανού (527-565). Ένα δείγμα αυτών είναι ο
περίφημος ναός της Αγίας Σοφίας το σύμβολο του βυζαντινού ελληνισμού.
Η Κωνσταντινούπολη γνώρισε διάφορους κατακτητές (Πέρσες, Φράγκους,) όμως το οριστικό χτύπημα το δέχθηκε από τους
Τούρκους το 1453 οπότε και καταλήφθηκε οριστικά από τον Μωάμεθ Β΄.
Κατά την διάρκεια της τουρκικής κατοχής από την άλωσή της έως τις μέρες μας ακόμη ο Ελληνισμός της Πόλης δέχθηκε
απίστευτες διώξεις, με αποτέλεσμα το άλλοτε ισχυρότατο ελληνικό στοιχείο σήμερα να απειλείται με αφανισμό καθώς
έχουν μείνει μόλις 3.000-4.000 Έλληνες μεγάλης ηλικίας να αναπολούν τα χαμένα μεγαλεία.
Σημαντικά εναπομείναντα στοιχεία του πολιτισμού της Πόλης είναι η μουσική και οι χοροί της. στοιχεία άρρηκτα
δεμένα με το ελληνικό στοιχείο τα οποία κρατιούνται ακόμη ζωντανά από τους κατά τόπους συλλόγους για μας θυμίζουν
τα περασμένα μεγαλεία. Μουσικά όργανα από την περιοχή της Κωνσταντινούπολης είναι η λύρα (πολίτικη), το ούτι, ο
ταμπουράς, το τουμπελέκι, το νάι, το κανονάκι, το βιολί. Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλούν τα πολίτικα τραγούδια,
ποτισμένα από την άλωση της Πόλης αλλά και τον πόνο του ξεριζωμού. Οι χοροί της Πόλης χορεύονται από άντρες και
γυναίκες και είναι αργοί, σεμνοί, με έμφαση στην έκφραση ενδεικτικοί του αστικού επιπέδου των κατοίκων της, όπως
ο καρσιλαμάς, ο χασάπικος, μπάλος, ο πολίτικος ο συρτός κ.α.